آرزو...

یا مهدی، آرزو نمیکنم بیایی که آمدنت حقیقتی است فراتر از آرزوهای ما...

آرزو نمیکنم دستم را بگیری و از دره های جهل و نادانی بیرون آوری که چه بخواهم چه نخواهم، وقتی بیایی پرده غفلت از چشم و دلم کنار خواهد رفت...

تنها آرزو میکنم، وقتی میایی،

وقتی لبخند مهرآمیزت را بر سرخی گناه گونه های من میبخشی،

چشمانم شرمسار چشمان غمگین تو نباشند...

غم از دست دادن من، ما...

غم فراموشی انسان...

........................................

میلاد یگانه منجی عالم بشریت،‌ واسطه نعمت و رحمت الهی، حضرت صاحب الزمان، امام مهدی (عج) رو به همه عاشقان صلح و زیبایی تبریک میگم...

همه میدونیم که امام حضور داره، در بین ما، جایی خیلی خیلی نزدیکتر از اونچه ما تصورش رو میکنیم (خیلیها سعادت این رو داشتن که حضور آقا رو احساس کنن یا لیاقت ملاقات چهره زیبا و دلنشین و سرشار از نور الهی ایشون رو داشته باشن)... با این حساب گاهی اوقات با خودم فکر میکنم ما که همیشه غافل از حضور خداوند در تک تک لحظه هامون هستیم اونم به خاطر دوری همیشگی (به ظاهر و به خیال باطل خودمون) از خداوند و اینکه خداوند حقیقتی برتر از وجود انسانه، و فراموش میکنیم که خداوند شاهد و ناظر تمامی اعمال ماست... ولی در حضور حضرت (عج) که از جنس ماست، انسانه و نزدیک به ماست و مهم تر از همه عاشق و دوستدار همه ماست (حتی گناهکارترین ما) چطور شرم نمیکنیم از انجام بعضی کارها؟؟

میدونستید حضرت (عج) گاهی اوقات از فرط دیدن گناهان و ظلمهای ما سر به بیابون میذارن و گریه میکنن؟؟؟ چطور دلمون میاد دل آقا رو بشکنیم؟؟؟

فقط میتونم آرزوم رو دوباره تکرار کنم:

که چشمانم شرمسار چشمان غمگین تو نباشند...

به امید رضایت آقا و خداوند از ما...

در پناه خداوند

امضاء: پرستیژ

پ.ن:

۱ـ کاشکی یادمون نمیرفت که همیشه خیلی زود، دیر میشه...